Η μουσική, για εμένα, αποτελεί το κορυφαίο και πιο αποτελεσματικό μέσο έκφρασης των ανθρώπων, τόσο ως άκουσμα, αλλά και ως μέσο επικοινωνίας διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων, που όμως τους ενώνει η προτίμηση σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Νομίζω πως εύκολα μπορεί ένας ανατολίτης να ακούσει ένα κομμάτι, προερχόμενο από δυτικού τύπου κοινωνίες και να του προκαλέσει ευχαρίστηση, όπως και ένας άνθρωπος που ζει στον δυτικό κόσμο να ακούσει ένα αμανέ και να συγκινηθεί.
Όλα τα είδη της μουσικής έχουν κάτι να προσφέρουν, αρκεί να έχουν κάτι το ποιοτικό να δώσουν και να μην θυσιάζουν την ποιότητα τους, προς χάριν της εμπορικότητας. Βέβαια, το τι ακούει ο καθένας είναι καθαρά θέμα γούστου και αν σε εκείνη ή εκείνον προκαλείται συναισθηματική και πνευματική ανάταση στο άκουσμα ενός είδους μουσικής, ποιος είμαι εγώ να τον κρίνω;
Η μουσική που μας αρέσει μας συνοδεύει σε φάσεις χαλάρωσης, διασκέδασης και εννίοτε προκαλεί συναισθήματα ανεκτίμητα, παρηγοριάς, γαλήνης, δέους ή όποιο άλλου τύπου συναισθήματος μπορεί να φανταστεί κανείς. Προσωπικά, πέρα από το να γράφω και να εκτελώ προσωπικές συνθέσεις και στίχους, μου αρέσει πολύ να ακούω και αρκετή μουσική, όποτε η μουσική παίζει έναν αρκετά σημαντικό ρόλο στην ζωή μου.
Για εμένα, η μουσική είναι ένα μέσο εκτόνωσης συναισθημάτων, τις στιγμές που κατακλύζομαι από αυτά, όποτε μάλλον αφού συνθέσω και εκτελέσω ένα κομμάτι μου, αισθάνομαι ευχάριστα συναισθήματα, όπως γαλήνη, ικανοποίηση, χαρά και εννίοτε ένα συναίσθημα ευτυχίας. Οπότε θα έλεγα πως η μουσική γαληνεύει την ψυχή μου.
Είναι δύσκολο να πω πότε ξεκίνησε αυτό το όνειρο. Θα έλεγα πως πάντα το ήθελα , να κυνηγήσω αυτό το όνειρο, από το εφηβικά μου χρόνια, αλλά μου πήρε αρκετό χρόνο να αρχίσω να το κάνω συνειδητά. Αν θα έπρεπε να ορίσω ποτέ ξεκίνησε αυτό το όνειρο, θα έλεγα ουσιαστικά πως ξεκίνησε εκεί που αρχίζουν να φανερώνονται οι πραγματικές κλίσεις του ατόμου, δηλαδή κατά την διάρκεια της εφηβείας μου, που άρχισα να γράφω τα πρώτα μου κομμάτια.
Σίγουρα όχι πόλεμος. Η μουσική, κατ’ εμέ, συνδέεται με το πάθος για ζωή και την αναζήτηση όμορφων στιγμών, ψυχαγωγίας, ρομαντικών στιγμών ή ερωτισμού, με μια γυναίκα και όλα αυτά προϋποθέτουν να παίρνω την ζωή, την μουσική και το μουσικό ταξίδι μου ως ένα ταξίδι με ανοδική, ιδανικά, πορεία.
Αυτό το ερώτημα, νομίζω, είναι υποκειμενικό, για κάθε καλλιτέχνη. Προσωπικά μιλώντας, εγώ δεν εφησυχάζω ποτέ, κάποιες στιγμές νιώθω δικαιωμένος, αλλά στην συνέχεια, συνεχίζω να αναζητώ νέες μελωδίες, στίχους και τραγούδια
Τα πιο όμορφα κομμάτια μου τα έχω γράψει, είτε όταν έχω ζήσει δύσκολες στιγμές ή όταν έχω συνδεθεί με μια γυναίκα τόσο πολύ, που να μου προκαλούνται συναισθήματα ευφορίας. Μάλλον θα έλεγα πως όταν νιώθω ερωτευμένος, γράφω τα καλύτερα και πιο εκφραστικά κομμάτια μου.
Και τα δύο. Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε ή μπορεί η ζωή να μην έχει και πολλά να μας προσφέρει ως ερεθίσματα, αλλά προσωπικά μιλώντας, ακόμα και τότε, ξεκινάς να γράφεις και κατευθείαν, αρχίζεις πάλι να ζεις. Η μουσική είναι η μόνη φίλη, που δεν πρόκειται ποτέ να με εγκαταλείψει.
Να έχουν μια υπέροχη μέρα και να χαίρονται με ό,τι κάνει η καθεμία και ο καθένας στην ζωή του και αν κάποια ή κάποιος κάνουν μια δουλειά, καθαρά για βιοπορισμό και δυσκολεύονται, να προσπαθήσουν να βρουν την ευχάριστη πλευρά της εργασίας τους και να εστιάσουν σε αυτήν. Αλλά πάνω από όλα, να χαιρόμαστε όλοι με τα επιτεύγματα μας ακόμη και με αυτά που μοιάζουν εύκολα και να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή, γιατί αυτή έρχεται και αμέσως φεύγει. Και τέλος, να μην εγκαταλείπουμε ποτέ τα όνειρα μας και να προσπαθούμε να τους δίνουμε χώρο και χρόνο από την ζωή μας.
