ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Δίχως ένα αντίο – Γωγώ Ψαχούλια
1. Πιστεύετε ότι η μοίρα υφαίνει την πένα ή εμείς την διαλέγουμε;
Η μοίρα πάντα φέρνει στη ζωή μας γεγονότα και καταστάσεις που δεν περιμένουμε. Άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες. Κάποιες φορές δεν μπορούμε να αντισταθούμε όταν πρόκειται για κάποιο τετελεσμένο γεγονός,(π.χ. θάνατος, χωρισμός κ.λ.π.), μα κάποιες φορές υπάρχει δίλημμα για το τι θα επιλέξουμε.
Ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε. Εκεί, ανάλογα με τις επιλογές μας θα αντιμετωπίσουμε και τις ανάλογες συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και με συνέση να προχωρήσουμε το συντομότερο στην επίλυση τυχόν προβλήματος, προτού γίνει χιονοστιβάδα και μας πλακώσει. Ή μοιρολατρεία δεν μας οδηγεί πουθενά, μόνο η δράση μπορεί να μας σώσει.
2. Το άσπρο περιστέρι είναι πάντα κακός οιωνός; Ή μήπως η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον;
Το λευκό περιστέρι υποδηλώνει την αγάπη για την ειρήνη και την ηρεμία, επιπλέον, το περιστέρι είναι λευκό, παίρνει λοιπόν και τους συμβολισμούς του λευκού χρώματος, δηλαδή της αγνότητας και της ειλικρίνειας. Αυτοί οι συμβολισμοί, στην Βίβλο μετέτρεψαν το περιστέρι ως αντιπρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Άρα θα μπορούσαμε να πούμε πώς είναι ένας καλός ιωνός. Όταν όμως το λευκό περιστέρι πέφτει πεθαμένο μπροστά στα πόδια της νύφης; Μήπως συμβολίζει κάτι άλλο;
Προφανώς αναφέρεστε στην σκηνή πριν από τον γάμο. Εκεί, το πεθαμένο περιστέρι, που κανένας δεν του έδωσε σημασία παρά μόνο η κουμπάρα που ανατρίχιασε και το έσπρωξε μακριά, συμβολίζει κάτι δυσίωνο. Μήπως ότι κάτι δεν θα πήγαινε καλά με αυτόν τον γάμο; Μήπως ότι θα πέθαιναν σύντομα και τα όνειρα της νύφης; Όλα ξεδιαλύνονται στη συνέχεια της ιστορίας…
3. Όταν πέφτεις βρίσκεις πάντα το κουράγιο να σηκώνεσαι ή είναι μια εύστοχη παρατήρηση του
εαυτού μας;
Δυστυχώς δεν είμαστε όλοι σε θέση να σηκωθούμε όταν πέφτουμε. Κάποιες φορές χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλο κουράγιο και δύναμη ψυχής για να παραδεχτείς ό,τι έχεις “πιάσει πάτο”. Πόσο μάλλον να βρεις τη δύναμη για να παλέψεις να βγεις στην επιφάνεια. Κάποιοι το καταφέρνουν και είναι αξιοι θαυμασμού. Κάποιοι άλλοι πάλι,, όχι. Μένουν εκεί να βασανίζονται μέχρι το τέλος της ζωής τους και είναι πολύ λυπηρό.
4. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι το φάρμακό μας;
Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας, αρκεί να έχουμε την ικανότητα να τους αντιληφθούμε, να τους νιώσουμε και να τους κρατήσουμε στη ζωή μας. Άνθρωποι που να μας ακούν και να μας προσφέρουν τη ζεστασιά τους, την κατανόηση και την αγάπη τους.
5. Πως λειτουργεί ένας λυτρωτικός άνθρωπος μέσα μας ως το φάρμακό μας; Είναι αντίγραφο του εαυτού μας, ή μήπως η παρόρμησή μας;
Αντίγραφο του εαυτού μας δεν μπορεί να είναι κανείς, καθώς καθένας από μας είναι μοναδικός. Μπορεί όμως να έχει βιώσει παρόμοιες καταστάσεις με μας, να έχει νιώσει ίδια συναισθήματα, να έχει τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανάγκες και επιθυμίες. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε σε αυτό το άτομο την μεγαλοψυχία, την καλοσύνη , την κατανόηση και την επιθυμία για συμπαράσταση και βοήθεια, ε ναι, τότε είναι ένα λυτρωτικό “φάρμακο” για μας.
6. Όι γυναίκες πρέπει να υψώνουν το ανάστημά τους όταν και εκεί που πρέπει;
Σαφώς και πρέπει να υψώνουν το ανάστημά τους. Αυτό άλλωστε είναι και το βασικό μήνυμα του βιβλίου. Οι ηρωίδες μου άργησαν. Άργησαν πολύ, γιατί οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν τους επέτρεπαν να κάνουν καμία κίνηση για να βγουν από τη “φυλακή” τους. Υπέφεραν πόνεσαν, εξευτελίστηκαν, έζησαν μέσα στον τρόμο και θα είχαν σίγουρα τραγικό τέλος, αν δεν είχαν συναντηθεί. Εδώ πράγματι η μοίρα θέλησε να τις βοηθήσει, να βρουν την λύτρωση με το να οδηγήσει τη μία στο μονοπάτι της άλλης. Έχοντας κοινά τραγικά βιώματα, πιάστηκαν από το χέρι και ορκίστηκαν να αποδράσουν.
7 Πόσο σημαντικό είναι το “φάρμακο” στην ενδοοικογενειακή βία;
Εδώ φυσικά, όταν μιλάμε για “φάρμακο”, εννοούμε ένα χέρι βοήθειας, έναν φίλο που θα σταθεί δίπλα μας και θα μας βοηθήσει ουσιαστικά να ξεφύγουμε από την κόλαση που ενδεχομένως βιώνουμε καθημερινά. Συνήθως όμως οι κακοποιητές φροντίζουν να μας απομακρύνουν από όλο το φιλικό και συγγενικό περιβάλλον, κάτι που δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να το επιτρέψουμε. Χωρίς συμπαράσταση είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιδράσουμε και να δραπετευσουμε από αυτόν τον κύκλο κακοποίησης.
8. Τι θα θέλατε να μοιραστείτε με όσους διαβάζουν την συνέντευξη;
Πρώτα πρώτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τις αναγνώστριες που ήδη έχουν αγκαλιάσει το “Δίχως ένα αντίο”, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και καταστάσεις, με αγάπη.
Ο σκοπός μου, γράφοντας αυτό το βιβλίο, ήταν να βοηθήσω τις γυναίκες να εντοπίσουν τα πρώτα σημάδια της κακοποίησης. Συνήθως ξεκινάει ο θύτης με απομόνωση του θύματος, με λεκτική βία, με απαξίωση, με διάφορες επιβολές και απαγορεύσεις, και με την πρώτη ευκαιρία πέφτει το πρώτο χαστούκι. Μετά, γεμίζει το θύμα με ενοχές του τύπου “εσύ φταις, είδες τι με έκανες να κάνω; ” Και με άπειρες συγνώμες και υποσχέσεις πως δεν θα ξανασυμβεί. Φυσικά και θα ξανασυμβεί και όσο περνάει ο καιρός η κατάσταση θα χειροτερεύει. Και όσο το θύμα δεν μιλάει στο περιβάλλον του, όσο δεν αντιδρά, τοσο πιο βαθιά προχωράει στο σκοτεινό αυτό τούνελ όπου παραμονεύουν ο φόβος και η κατάθλιψη.
Το “Δίχως ένα αντίο” δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα, είναι ένα βιβλίο γεμάτο με μηνύματα και μαθήματα ζωής.
Θα ήθελα να κλείσω με ένα μικρό απόσπασμα-σκέψεις της ηρωΐδας μου της Στέλλας:
“Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μόνο μια φορά”. “Ζούμε χρόνια τώρα μια ζωή που ΔΙΑΛΕΞΑΝ άλλοι για μας, μια ζωή που την ΟΡΙΖΑΝ άλλοι για μας, μια ζωή που μας ΕΠΕΒΑΛΑΝ με το έτσι θέλω, μια ζωή που δεν γουστάρουμε καθόλου. Βιώνουμε καθημερινά τη βία και τον εξευτελισμό και δεν μας αξίζει. Σε καμιά γυναίκα δεν αξίζει να ζει μια τέτοια ζωή. Φτάνει πια! Πρέπει ν’ αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή που γουστάρουμε ΕΜΕΙΣ!”
Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.
