«The war took our fathers, our land, and our names. What was left for us to inherit but silence?»
Abdulrazak Gurnah
Πόλεμος…
Δεν έχω ζήσει ποτέ σε κατάσταση πολέμου. Δεν ξέρω πως νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που τον βιώνουν. Και εύχομαι να μην έρθω ποτέ στη θέση τους.Ένα ξέρω. Ότι αν έχανα την καταγωγή μου, το σπίτι μου, και την ίδια μου την ταυτότητα, θα έχανα κάθε δικαίωμά μου. Θα σώπαινα. Και η σιωπή είναι ο πιο αργός και ύπουλος θάνατος. Σαπίζεις από μέσα προς τα έξω.
Και κάπως έτσι νιώθω όταν κοιτάζω τις εικόνες από τη Γάζα. Παιδιά χωρίς ονόματα, σπίτια χωρίς τοίχους, άνθρωποι που δεν προλαβαίνουν να θρηνήσουν γιατί πρέπει να επιβιώσουν. Εκεί, η σιωπή δεν είναι επιλογή· είναι επιβολή. Κάθε βομβαρδισμένο τοπίο είναι μια κραυγή που δεν ακούγεται. Και κάθε σπασμένο βλέμμα είναι ένας καθρέφτης αυτού που θα μπορούσαμε να γίνουμε όλοι, αν χάναμε την καταγωγή, το σπίτι και την ταυτότητά μας. Όχι, δεν έχω ζήσει τον πόλεμο. Αλλά κάθε φορά που κάποιος άλλος τον ζει — κάτι μέσα μου πεθαίνει μαζί του.
Εικοσιδύο χώρες υπέγραψαν κοινή δηλωση για να πιέσουν το Ισραήλ να αφήσουν να φτάσει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Ποιες χώρες δεν υπέγραψαν ;;; Ελλάδα και Κύπρος.
Η απόφαση αυτή αντικατοπτρίζει τη διεθνή ανησυχία για την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα και την ανάγκη για άμεση κατάπαυση του πυρός. Η ψήφιση κατά της ανθρωπιστικής βοήθειας σημαίνει, για μένα, “Σταύρωση”. Και η αποχή, “Νίπτω τας χείρας μου”. Δεν θα επέτρεπα ποτέ σε κανέναν να πάρει απόφαση για τα παιδιά μου. Επειδή, όμως, το ποτέ και το πάντα είναι ουτοπία, αυτό δεν θα συνέβαινε αν δεν είχα άλλη επιλογή. Και εφόσον η επιλογή μετατοπίζεται, “Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι.”
