Συμπίπτουν και μάλιστα παντρεύονται ιδανικά, θα έλεγα ή αλλιώς είναι δίδυμα. Σκεφτείτε έναν γίγαντα κι έναν νάνο με το ίδιο πρόσωπο και σώμα, απλά να διαφέρουν στον όγκο. Ο στίχος είναι ένα λιλιπούτειο βιβλίο. Μια συμπυκνωμένη ιστορία σε κουπλέ και ρεφρέν, που όμως όπως και η ιστορία ενός βιβλίου έχει αρχή, μέση και τέλος. Ήμουν στιχουργός πολύ πριν γίνω συγγραφέας. Αγαπούσα και αγαπώ πολύ τον στίχο και την ποίηση.
Εντελώς τυχαία, κι από μια συγκυρία στη ζωή μου που με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια, αρκετά δύσκολα θα έλεγα, έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα που είχε τίτλο «Τί γυρεύω εγώ εδώ» Ποτέ όμως δεν απαρνήθηκα τον στίχο και την ποίηση. Ύστερα ήρθαν κι άλλα βιβλία, επτά τον αριθμό και παράλληλα πάνω από εκατό δισκογραφημένα τραγούδια με τη μουσική αξιόλογων συνθετών και την ερμηνεία εξίσου αξιόλογων ερμηνευτών. Νιώθω ευλογημένη για όλα αυτά.
Η Ιθάκη είναι το όνειρο όλων των ανθρώπων νομίζω. Τώρα… αν οι ήρωές μου γύρευαν μια Ιθάκη ή όχι, αυτό το ξέρουν μονάχα οι ίδιοι, Το λέω γιατί τις περισσότερες φορές εγώ τους οδηγώ σε μια Ιθάκη ή σε άλλους προορισμούς, κι αυτοί ξεφεύγουν μαεστρικά και κάνουν το δικό τους.Ζουν αυτόνομα όπως όλοι μας και καμιά φορά περισσότερο. Όσο γράφω κάποιο βιβλίο μου, παίρνουν σάρκα και οστά, περπατούν κι ανασαίνουν. Μπορώ να πω πως εξακολουθούν να ζουν τουλάχιστον μέσα μου και μετά το τέλος της κάθε ιστορίας μου. Τώρα αν βρίσκουν την αναμενόμενη αντιμετώπιση στα βιβλία μου όπως με ρωτάτε, ίσως να μπορούν να σας απαντήσουν οι ίδιοι μέσα από τις σελίδες.
Είναι εξίσου ταιριαστά. Δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο να ήταν το θραύσμα μιας ουσίας. Η μουσική διηγείται ιστορίες και τα βιβλία βγάζουν μουσική. Αλληλένδετα λοιπόν συμπορεύονται έχοντας τον ίδιο στόχο. Να γοητεύσουν ψυχές και να σκαλίσουν συναισθήματα. Κι έχουν σώμα ολόκληρο εξ’ αρχής γεννημένο απ’ το σύμπαν. Δεν είναι θραύσματα μιάς ουσίας. Αν ήταν… δεν θα ζούσαν ες αεί.
Αυτό το τραγούδι υπάρχει σε μεγάλες δόσεις σε αρκετά από τα βιβλία μου… μπορεί και σε όλα.
«Κι αν δεν έφτασα ταξίδεψα,
σε νοτιάδες και βοριάδες,
χίλια κύματα παγίδεψα,
με παγίδεψαν χιλιάδες.
Κι αν δεν έφτασα αρμένισα,
σε μιά θάλασσα αφρισμένη,
την ψυχή μου φως τη γέμισα,
κι η Ιθάκη ας περιμένει…»
Πολλοί από τους ήρωές μου, οι περισσότεροι, απολαμβάνουν το ταξίδι με τη γαλήνη και τις φουρτούνες του. Κι αν ποτέ δεν φτάσουν στην Ιθάκη, θα έχουν ζήσει… κι αυτό νομίζω είναι το ζητούμενο. Ο Λάμπρος Καρελάς έντυσε αυτούς τους στίχους μου με την ταξιδιάρικη μελωδία του κι ο Παντελής Θαλασσινός το ερμήνευσε άψογα και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό.
Πλούσια θεματολογία βέβαια. Αν γράφουμε απλά για να υπάρχουμε, δεν υπάρχουμε.
Θα το έκανα ευχαρίσως. Τώρα βέβαια λέγοντας…πολιτική εξαρτάται τί εννοούμε. Με την έννοια πολιτισμού και παράδοσης θα ήθελα να το κάνω. Με την έννοια του προορισμού που έχει λιγότερη βαρύτητα από το ταξίδι βεβαίως και θα το έκανα.
*Την συνέντευξη επιμελήθηκε η γνωστή συγγραφέας και ραδιφωνική παραγωγός Ηλιάνα Βολονάκη!